Bugünün mutlu, özgüvenli yetişkinleri dünün değer gören, değer verildiğini hisseden çocuklarıdır. Oysa biz öyle bir toplumuz ki, çocuklarımızı sevmekten korkarız. Çünkü sevmenin şımartmak olduğuna inanırız. Erken yaşta olgunlaştırmak için elimizden geleni yaparız. Ortak sevgi söylemleri değil eleştiri ya da tenkit söylemleri geliştiririz. ”Sen sus, çocuklar ne bilir? Çocuklar çok konuşmaz, soru sormaz, çocuklar büyüklerin işine karışmaz” gibi. Evde çocukları bir nevi hizmetçi gibi kullanır, suyu ekmeği çocuktan ister, onları başkalarının işini yapmaya alıştırırız.
Oysa Atatürk, henüz 20.yy’ın başlarında, organik baba olmadığı halde çocuğu sevmenin, çocuğa değer vermenin önemini anlamıştır. Çocuğun insanlık demek, gelecek demek olduğunu da öngörmüştür.
Hayatında okuduğu kitap sayısının bir elin parmaklarını geçmediğini düşündüğüm liderlerin tersine, binlerce kitap okuyan Atatürk muhtemelen psikoloji ve psikiyatri kitapları da okudu, hatta belki okuduğu romanlardan da çıkarımlar yaparak bu farkındalığa sahip oldu.
Anadolu topraklarında, çocuğa bakış açısını da çok iyi bildiği için, bu topraklarda yaptığı büyük devrimi yani Cumhuriyet’i kurduğu günü çocuklara hediye etmiş, kendisi ve çevresindeki bütün yetişkinler için ne kadar önemli ve değerli olduklarını onlara anlatmak, göstermek istemiştir.
Muhtemeldir ki; çocuklara ”Sizler hepiniz geleceğin gülü, yıldızı, bir mutluluk pırıltısısınız. Memleketi asıl aydınlığa boğacak olan sizlersiniz” derken, savaştan çıkmış bu yorgun Anadolu topraklarının yokluk içindeki çocuklarının yaralarına merhem olmak istemiştir.
İşte 93 yıl sonra bile lider olmak için bu kadar derin, bu kadar ince, bu kadar kültürlü, bu kadar naif ve zarif; aynı zamanda da korkusuz, zeki ve akıllı olmak gerekir.
Çocuklarımız için farklı savaşlar verdiğimiz bugünlerde, diliyorum ki sadece çocuk olabilecekleri günler bekliyor olsun onları.
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’mız kutlu olsun…
